خدایار امینی : افغانستان
فاضل چگنی و رضا علیزاده : ایرانی
هرسه نفر کشته یا در معرض کشته شدن قرار گرفتن از سوی ايميگريشن
فاضل چگنی پناهجوه ایرانی قبول شده در کمپ :
اين پناهجو ، يك بيمار روحي بود( محصولي از ايميگريشن )…از كمپ مايتاي ملبورن به بريزبن و سپس داروين منتقل مي شود…سه ماه پيش در داروين دو بار أقدام به خودكشي كرده بود…حال مساعدي نداشت…با وجود قبولي كيس، عاجزانه درخواست درمان مناسب ، قبل از خروج از كمپ را كرده بود…به كمپ هاي پرث و سپس كريسمس آيلند منتقل مي گردد…بعد از مدتي قرار بود او را دوباره به پرث ترانسفر كنند…اين ترانسفر بدلايلي كنسل مي شود…در همان تاريخ، بصورت مشكوكي از دست آفيسرها فرار مي كند…!!
دوستانش نقل مي كنند كه او را در اتاق كامپيوتر ديده اند كه صورت و بدن كبود شده ايي دارد كه ناشئ از ضد و خورد مي باشد…!!
گفته مي شود بعد از دو روز از ناپديد شدن پناهجو، جسد او را در ناكجا آباد ( !! ) كريسمس پيدا مي كنند…!
اين پناهجو » فاضل چگني » نام دارد… پناهجوي ايراني كه در اين ماه ، به سومين پناهجويان رحلتي ديگر پيوست…
خدایار امینی پناهجوی افغان :
خدایار, بدلیل ترس از بازگشت و پس از اصرار ایمیگریشن مبنی بر دیپورت, خود را در اطراف دندنانگ به آتش زد…مراسمی نمادین برگزار شد و در حال فراموشی ست…!! هفته گذشته رضا علیزاده, پناهجوی ایرانی, بدلیل مشکلات روانی, همواره با ترس زندگی می کرد…احساس ترس از» تعقیب و دستگیری » او را به مرز جنون کشاند…او با حلق آویز کردن خود در فرودگاه بریزبن, در بامداد سه شنبه به زندگی خود پایان داد…!
.
– سوال اینجاست : چه عواملی باعث می شود که پناهجویان دست به خودکشی می زنند…؟
.
پاسخ به این سوال ساده است : سیستم حال حاضر ایمیگریشن جواب نمی دهد…پناهجویان در سلامت روانی بسر نمی برند…بلاتکلیفی از سرنوشت, روح آنان را خراش داده است…آنان در این سیستم, درد و رنج می کشند…بسیاری از آنان در مشکلات روانی غوطه ورند :
« ویزای بریجینگ بی اعتبار, نوبت پزشکی طولانی, نداشتن حق کار, حقوق ودستمزد پایین, استرس نامه های ۲۸ روزه, نداشتن وکیل, عدم آگاهی از قوانین جدید ایمیگریشن, حق نیاوردن خانواده و ویزای موقت سه ساله » عواملی است که پناهجویان را دیوانه کرده است…هیچ کس در این سیستم نمی تواند برای آینده برنامه ریزی مطلق داشته باشد…بسیاری از خانواده ها متلاشی شده اند… در حدود سه سال است پناهجویان با ویزای من درآوردی بریجینگ روزگار می گذرانند…!
آنان در شهرها به امان خدا رها شده اند…با کوچکترین خطا به کمپ ارسال می شوند…حتی شهروند درجه دهم هم بحساب نمی آیند…انواع تحقیرها و فشارها را دارند تجربه می کنند…
.
این سیستم بجای کمک و پناه دادن به پناهجویان, یک سیستم » تنبیهی » است…نوعی شکنجه و در حقیقت جنگِ روانی ست…بسیاری از پناهجویان تحمل این قمارِ روانی را ندارند ( قابل توجه بعضی از دوستان که همواره قضاوت می کنند )
.
هدف این سیستم ناجوانمردانه این است : استرالیا را با رضایت ترک کنید.
اراد نیک
اطلاع رسانی پناهندگان و مهاجران 
شما باید داخل شوید برای نوشتن دیدگاه.